Przeznaczenie w sercu: wybór na życie

Gdy wszystkie badania zostały wykonane, Kinga poczuła, jak jej serce ściska się z żalu. W jej wnętrzu rósł mały człowiek – może dziewczynka, jasnowłosa, z psotnym uśmiechem. ale strach i rozpacz zagłuszały te myśli. Wsiadła do zatłoczonego autobusu, by jechać do poradni. Na przystanku, wychodząc, omal nie upadła w tłumie. Nagle coś zsunęło się z jej kurtki. Krzyknęła – pasek torby był przecięty. Złodzieje ukradli wszystko – pieniądze, dokumenty, wyniki badań.

Łzy dusiły ją w gardle, ale nie miała wyboru. Kinga wróciła do domu. Część badań musiała powtarzać, część odtwarzać. Gdy drugi raz wychodziła z autobusu, potknęła się i mocno stłukła nogę. Ból przeszył jej ciało, a w duszy zagościł przesąd: „Jak pójdę trzeci raz, to może w ogóle nie dojdę”. Wtedy podjęła decyzję – dziecko zostanie. Strach opadł, a na sercu zrobiło się lżej.

Ciąża przebiegała spokojnie. USG potwierdziło – to dziewczynka. Kinga już wiedziała, jak ją nazwie – Zosia. ale podczas kolejnego badania lekarze zszokowali ją: podejrzewili u płodu zespół Downa.
– Trzeba wykonać amniopunkcję, analizę wód płodowych – powiedziała lekarka, wypisując skierowanie. – Ale ostrzegam: to ryzykowne, może spowodować poronienie lub infekcję.

Kinga, z ciężkim sercem, zgodziła się.

W dniu zabiegu przyjechała do poradni razem z Jakubem. On został w korytarzu, nerwowo obracając klucze w dłoniach. Kinga, z drżącymi nogami, weszła do gabinetu. Lekarka podłączyła aparat, by posłuchać bicia serca dziecka. Biło tak szybko, iż zdawało się, iż zaraz pęknie.
– Poczekamy – zdecydowała. – Podamy magnez, żeby uspokoić.

Kingę odesłano do korytarza. Siedziała, zaciskając dłonie, podczas gdy Jakub starał się ją pocieszyć. Po pół godzinie wezwano ją ponownie. Bicie serca wróciło do normy, ale dziecko odwróciło się plecami – w takiej pozycji nie pobierano próbki.
– Poczekamy jeszcze – westchnęła lekarka. – Może się obróci.

W końcu wszystko było gotowe – dziecko ułożyło się prawidłowo, serce biło równo. Kingi brzuch został zdezynfekowany jodyną. W gabinecie panował nieznośny upał, okno było szeroko otwarte, by choć trochę przewietrzyć pomieszczenie. Pielęgniarka wzięła tacę z narzędziami, gdy nagle do środka wleciał gołąb. Ptak, oszołomiony strachem, miotał się po gabinecie, uderzał w ściany, wpadał na ludzi. Pielęgniarka krzyknęła, taca wypadła jej z rąk, instrumenty rozsypały się z hukiem po podłodze.

Kingę znów wyprowadzono na korytarz. Jakub, słysząc hałas, poderwał się:
– Co się stało?
– Wpadł gołąb, wszystko przewrócił – odpowiedziała, czując, jak w jej wnętrzu robi się zimno.
– Kinga, to znak – szepnął. – Chodźmy do domu.

Wyszli, nie oglądając się za siebie.

O czasie Kinga urodziła dziewczynkę. Nazwali ją Zosia – białą, rozbrykaną, z promiennymi oczami. Gdy Zosia skończyła dziesięć lat, Kinga, patrząc na jej uśmiech, przypomniała sobie tamten dzień w poradni. Gołąb, niczym anioł, wtargnął w ich życie, by powstrzymać błąd. Zosia była zdrowa, a każdy jej śmiech przypominał Kindze, iż los sam zdecydował za nich.

Lecz w sercu wciąż czaił się strach. Co by było, gdyby wtedy nie posłuchała znaków? Gdyby gołąb nie wleciał? Przytulała Zosię mocniej, czując, jak miłość do córki zagłusza wszelkie wątpliwości. Życie nie stało się łatwiejsze, pieniądze wciąż topniały, ale Zosia – ich mały cud – była warta wszystkich trudów.

I tak Kinga zrozumiała: czasem los daje nam znaki, by przypomnieć, iż najważniejsze decyzje nie zawsze należą do nas. Trzeba umieć dostrzec te chwile, gdy życie samo wskazuje drogę.